(Mei 21, 2022) Vochtig en verlaten, de glinstering van onbruikbare metaalsnijmachines die in de donkere hoeken staan, de kelder had een duidelijk industriële uitstraling toen filmmaker Shaunak Sen de plek begin 2019 voor het eerst bezocht. In een koude, vervallen ruimte zaten Mohammad Saud en Nadeem Shehzad ineengedoken in een binnenkamer een gewonde vogel te verzorgen. De broers waren voor wie Shaunak was gekomen, die had gehoord van hun opmerkelijke werk om elke dag tientallen zwarte wouwen in Delhi te redden. Boven had het terras een nog surrealistischer tafereel. In een gigantische omheining die uitkijkt op een zee van zwartgeblakerde daken, wachtten honderden zwarte wouwen tot ze werden vrijgelaten toen hun wonden genazen. van Shaunak Sen Alles wat ademt is het verhaal van deze twee broers en hun opmerkelijke daden van vriendelijkheid in een overigens meedogenloze stad, waar ratten, koeien, kraaien, honden en mensen allemaal strijden om ruimte en overleving. Gepland om te worden vertoond op het filmfestival van Cannes in 2022, de eerste Indiase documentaire die dit doet, Alles wat ademt maakt deze week deel uit van het Special Screening Segment. Het is ook de eerste film die eerder dit jaar de Grand Jury Award op het Sundance Film Festival won. Op 20 mei kondigde HBO aan dat het de wereldwijde televisierechten voor de film zal verwerven.
Shaunak behoort tot een langzaam groeiende maar nog steeds kleine coterie van documentairemakers die India op de wereldkaart zetten. Een gestage stijging is duidelijk, met films als Schrijven met vuur en House of Secrets: De Burari-sterfgevallen mainstream publiek van over de hele wereld vastleggen. "Ik zeg dit met voorzichtig optimisme, maar ik denk dat het Indiase non-fictiecircuit het de afgelopen jaren beter heeft gedaan dan de fictiefilms", zegt Shaunak in een exclusief interview met Wereldwijd Indiaas. Shaunaks debuutdocumentaire uit 2015, Steden van slaap, was te zien op meer dan 25 internationale festivals en won zes prijzen.
De wereld van verhalen en storytelling
"Zolang ik me kan herinneren, kan ik me geen tijd herinneren dat ik niet geïnteresseerd was in het maken van films." Toen hij en zijn klasgenoten als kind werden gevraagd om essays te schrijven over wat ze willen worden, sprak Shaunak over theater en film. "Zelfs op school was er een inherente obsessie met lezen", zegt Shaunak, wat zich vertaalde in een algemene liefde voor verhalen en het vertellen van verhalen.
Bluebells, de school waar Shaunak naar toe ging in Delhi, moedigde studenten aan om deel te nemen aan buitenschoolse activiteiten, waardoor ze een rijke selectie aan keuzes kregen. Shaunak voelde zich aangetrokken tot theater, debatten en quizzen, “het hele scala aan ECA in Delhi. Ik had er allemaal zin in.” Shaunak studeerde cum laude af aan de Universiteit van Delhi en stortte zich fulltime in de 'wereld van verhalen', zoals hij het zelf zegt. De theatervereniging van Kirori Mal College was goed bekend, 'een oude en heilige groep', zegt hij. Deel uitmaken van de samenleving was een vormende ervaring, "Nauwkeurigheid en precisie werden van ons allemaal in de groep verwacht." Hij deed zijn master in filmmaken aan Jamia Millia Islamia en promoveerde aan JNU.
Delhi's 'afvallige slapers'
Shaunak heeft altijd moeite gehad met slapen. "Ik heb intense slapeloosheid gehad", zegt hij en van daaruit groeide een organische intrige met het onderwerp slaap. 'Ik kwam toevallig een sms tegen, die van Jacques Ranciere Nachten van arbeid, die naar slaap kijkt door een andere sociaal-politieke lens”, zegt hij. Van daaruit begon een reeks bezoeken aan nachtopvangcentra in Delhi, terwijl Shaunak het idee van een stedelijke ruimte verkende door de lens van zijn 'afvallige slapers'. Hieruit is voortgekomen Steden van slaap, Shaunaks debuutdocumentaire, een portret van Delhi door de ogen van mensen die op straat slapen.
Delhi telt volgens de officiële cijfers zo'n twee miljoen daklozen. Velen geloven dat het werkelijke aantal bijna het dubbele is. "De nachtopvang kan maar een oneindig klein deel van het totale aantal daklozen huisvesten", zegt Shaunak. Maar iedereen moet slapen en er zijn honderden informele, slordige bedrijven ontstaan om tegemoet te komen aan de zwermen daklozen. "Slaapinfrastructuur", inclusief beddengoed, dekens en misschien zelfs een bed, wordt tegen nominale tarieven verstrekt - en de zaken gaan goed. Ze zijn door de media enigszins klakkeloos 'de slaapmaffia' genoemd, een term waarvan Shaunak bekent dat hij hem 'een beetje ongemakkelijk' maakt.
Gemaakt door een jong team en geschoten met een spreekwoordelijk klein budget, Steden van slaap was een kritische succesfactor en maakte zijn internationale debuut op DOK Leipzig in Duitsland. Het werd ook uitgeroepen tot beste documentaire op het Seattle South Asian Film Festival.
Alles wat ademt
In Alles wat ademt, schildert Shaunak wat hij noemt 'een dystopische ansichtkaart van Delhi in de jaren negentig'. “Mijn eerste gevoel voor toon was het gevoel dat we altijd hebben in Delhi, van grijze, wazige luchten en overal zoemende luchtreinigers. En in die allesomvattende grijze, eentonigheid zie je vogels rondvliegen.” Mohammad en Nadeem presenteerden een meeslepend verhaal, wat anders een stille klaagzang is voor een stad aan flarden.
Het idee was een paar maanden eerder ontstaan, rond het einde van 2018, toen Shaunak midden in een korte termijn Charles Wallace Fellowship aan de Universiteit van Cambridge zat. Daar, gehuisvest op de afdeling Aardrijkskunde, werd hij omringd door mensen die werkten aan verschillende soorten mens-dierrelaties. In samenwerking met zijn gesprekspartner, dr. Mann Baruah, kwam het concept eind 2018 voor het eerst in zijn "filosofische werksfeer".
Zo'n lange reis
De film omvatte bijna drie jaar opnames. “Het duurt sowieso lang om deze films te maken. Het idee is dat de personages zich comfortabel genoeg voelen zodat de regisseur een gevoel voor toon kan vastleggen. Je wilt dat de kijkers het verstrijken van de tijd begrijpen, de kwaliteit van het dagelijks leven, de emoties oppikken die de filmmaker uitstraalt', zegt Shaunak.
Hij ging naar Kopenhagen voor de laatste versie, waar hij redacteur Charlotte Munch Bengsten opzocht. In Denemarken ontving Shaunak samen met zijn co-editor Vedant Joshi het nieuws dat de film was doorgekomen op het Sundance Festival, 's werelds grootste platform in zijn soort, voor 2022. "We hebben koortsachtig gewerkt om het allemaal voor elkaar te krijgen", zegt hij. Hun inspanningen hebben hun vruchten afgeworpen: die van Shaunak Sen Alles wat ademt werd de eerste Indiase film die de Grand Jury Award won.
Alles wat ademt is wat vaak een "slaperhit" wordt genoemd, met zijn bekendheid voornamelijk door mond-tot-mondreclame.
Het creatieve proces
Als filmmaker begint het proces van Shaunak met aangetrokken worden tot een breder conceptueel idee, of het nu gaat om slaap of de relatie tussen mens en dier. "Vervolgens ga ik op zoek naar mensen wiens leven dat idee belichaamt", legt Shaunak uit. “De specificiteit van hun leven krijgt de impact van botte kracht – dit zijn de tools die ik gebruik. Mijn stijl is observerend, gecontroleerd en geësthetiseerd, vooral in vergelijking met het handzame, gruizige gevoel van Steden van slaap.” Zijn werk is een nevenschikking van fictieve verhalen in dienst van de documentaire wereld. “Dit is wat ik in de toekomst ook wil doen: deze twee stijlen combineren. Zelfs een documentaire zou die lyrische, poëtische flow moeten hebben.”
De film heeft een belangrijke sociale boodschap, maar Shaunak schrikt ervoor terug om een overdreven predikende toon aan te nemen. "Als je lang genoeg naar iets kijkt, of het nu de daklozen zijn of twee broers die vogels redden, begint het zichzelf te registreren op elk niveau - sociaal, emotioneel en politiek", zegt hij, eraan toevoegend: "Ik ben niet voor een openlijke sociale benadering. , het sijpelt vanzelf naar binnen.
Optimistische toekomst
Hij is al op jacht naar zijn volgende project, "hij leest momenteel veel en onderzoekt vage thema's." En er is ruimte voor verkenning. India is een goede plek om te zijn voor een documentairemaker, voorbij zijn de dagen van klauteren voor fondsen en catering voor nichepubliek. "De toolkit van filmtaal was enorm beperkt", merkt Shaunak op. Een gestage stijging is echter duidelijk met Deepti Kakkar en Fahad Mustafa's Katiyabaazi (Machteloos), Vinod Shukla's Een onbeduidende man, de documentaire uit 2021 Een nacht van weten Niets geregisseerd door Payal Kapadia en Shaunak's eigen werk, die allemaal prijzen wonnen op internationale platforms.
- Volg Shaunak verder Instagram