(Mei 15, 2022) Volgens gegevens uit een rapport uit 2.2 leven ongeveer 2017 miljoen mensen in Bengaluru in sloppenwijken. Uit het onderzoek, uitgevoerd door de Karnataka Slum Development Board 2011, bleek dat bijna een kwart van de sloppenwijken van de staat zich in Bengaluru bevindt. Dat is ongeveer 16 procent van de totale bevolking van de stad en ondanks de recente inspanningen om te rehabiliteren, zijn overheidsplannen nog steeds een druppel op een gloeiende plaat. Sloppenwijkbewoners in het hart van de stad bestaan al generaties lang – zij zijn de automobilisten van de stad, handkarverkopers en voddenrapers, maar al die jaren in Bengaluru is er niet veel verbeterd.
Dit is de demografie waaraan Mallika Ghosh haar leven heeft gewijd. Haar filantropische inslag is geen verrassing - haar vader, Samit Ghosh, richtte Ujjivan Financial Services op, India's eerste microkredietinstelling voor de armen in de steden, geïnspireerd door Muhammad Yunus' Grameen. Haar moeder, Elaine Ghosh, opgericht Stichting Parinaam in 2006 toen ze een onderafdeling ontdekte van mensen die zelfs voor microkrediet te arm zijn. Inwoners van deze sloppenwijken hebben weinig tot geen documentatie, hebben geen toegang tot sociale voorzieningen van de overheid en tot het financiële systeem. Nadat Elaine in 2013 overleed, nam haar dochter Mallika, die nu in Bengaluru woont, het roer over als uitvoerend directeur van de Parinaam Foundation.
Een verandering van hart
Het was haar vader die in 2009 voorstelde om samen met haar moeder Elaine bij Stichting Parinaam te gaan werken. Op dat moment had Mallika net haar filmcarrière de rug toegekeerd, waarin ze al vele jaren van haar leven had geïnvesteerd. Na haar afstuderen aan het Emerson College in Boston, keerde Mallika in 2003 terug naar India, waar ze werkte bij een reclamebureau in Bengaluru en vervolgens bij de filmafdeling van McCann Erikson. "Ik heb daar twee jaar gewerkt en tegen de tijd dat ik vertrok, stond ik aan het hoofd van de afdeling", zegt ze.
Thuis hadden haar bankiersouders, die hadden gehoopt hun pensioenjaren in Bengaluru door te brengen, omringd door vrienden, zich in plaats daarvan gestort op maatschappelijk werk en filantropie. "Mijn vader was ook overgehaald door Aditya Puri, die een goede vriend was, om hem te helpen bij het opzetten van HDFC Bank", zegt Mallika. In 2004 begon hij echter met Ujjivan Financial Services.
Dat was toen ze 'een nieuwe crisis doormaakte. Om de paar jaar maak ik een crisis door die mijn manier van kijken verandert', merkt Mallika op. Ze begon te begrijpen dat succes op creatief gebied geluk vereist en Mallika was 'niet klaar om haar carrière aan geluk over te laten. Ik was erg afgestompt door de reclamewereld”, zegt ze. Obscene bedragen uitgeven aan “films van 30 seconden… en waarvoor? Wat proberen we te bereiken? Natuurlijk voelen we ons aan het einde ervan volbracht, maar dan zou ik naar huis gaan en papa en mama werk zien doen dat echt een verschil maakt in het leven van mensen. En ik dacht: nee, dit is niet meer wat ik wil.”
Financiële diensten voor de stedelijke ultraarmen
Mallika begon met het managen van een zomerkamp voor de drie gemeenschappen die op dat moment bij de stichting betrokken waren. Ze werd ook onderdeel van het financiële geletterdheidsproject of Diksha, onderdeel van het Urban Ultra Poor Program (UUPP), in samenwerking met Ujjivan.
“Iedereen heeft toegang nodig tot financiële producten. Hoe krijg je ze een lening en zorg je ervoor dat ze die terugbetalen?” Dit leidde tot de oprichting van het programma en eenmaal per week leren vrouwen uit deze gemeenschappen hoe ze hun financiën moeten beheren. De stichting opent ook spaarbankrekeningen op hun naam zodat zij toegang krijgen tot essentiële financiële diensten. Het programma heeft tot nu toe bijna een miljoen mensen beïnvloed, "allemaal opgeleid door een programma dat ik in een trein naar Odisha heb geschreven", zegt Mallika. 'Diksha' is erkend als een baanbrekend programma door de Reserve Bank of India.
UUPP, uitgeroepen tot Azië-Pacific winnaar van de 2013 Financial Times en Citi Ingenuity Awards: Urban Ideas in Action Program, heeft meer dan 8000 gezinnen in 135 gemeenschappen in Bengaluru getroffen (volgens hun website). Dit zijn de allerarmsten, die in stedelijke sloppenwijken leven zonder papieren, toegang tot overheidsregelingen, gezondheidszorg, onderwijs of financiële diensten.
De zomerkampen zijn ook gegroeid – ze werken nu met meer dan vijftig gemeenschappen en zo'n 1600 kinderen.
Academisch adoptieprogramma
In 2011 reisde de eerste lichting sloppenwijkkinderen in Mallika's oude Maruti Van om hun opleiding te beginnen aan de Indus Community School in Bengaluru. De school had ermee ingestemd de kinderen toe te laten, zolang het vervoer maar door de Stichting werd verzorgd. “Het kostte enorm veel geld, maar mama zei: 'Het kan me niet schelen'. En het is ons gelukt.” Dit zou de start zijn van het Academisch Adoptieprogramma, dat tien jaar later 1000 kinderen telt verspreid over 150 scholen.
Ze speelde even met het idee om haar eigen school te runnen, maar realiseerde zich dat ze niets wist van het runnen van een school. Bovendien waren er al genoeg goede particuliere scholen beschikbaar. De uitdaging lag in het overtuigen van ouders die geen waarde hechtten aan onderwijs om hun kinderen te laten studeren. De Parinaam Foundation werkt nu samen met scholen en gemeenschappen, waarbij bussen dagelijks kinderen uit de sloppenwijken naar school brengen.
De eerste lichting kinderen doet competitief toelatingsexamen of begint aan beroepsopleidingen. "De eerdere batches zijn nu in hun tienerjaren, dus ik hoor ook veel liefdessaga's en andere soortgelijke problemen", lacht Mallika. "Ik veronderstel dat het me zal voorbereiden op wanneer mijn eigen kinderen tieners worden!"
Bekijk dit bericht op Instagram
Aan het roer van Stichting Parinaam
"Toen ma stierf, waren er zoveel uitdagingen, behalve dat ik net mijn moeder had verloren", zegt Mallika. “Ik zat altijd aan de operationele kant, bezig met opschalen enzovoort. Zaken als fondsenwerving en financiën, die ik toen wel op me moest nemen, had ik nog nooit gedaan.” Het runnen van een ngo, besefte ze, betekende het bouwen van een team. “Uw bedrijf is zo goed als uw team. Ik heb een hele goede.”
De Parinaam Foundation heeft 35 mensen in dienst, terwijl het financiële geletterdheidsprogramma een team heeft van 100 (ze zitten op de Ujjivan-rollen). Hierbij komt het team tegemoet aan een verscheidenheid aan behoeften, het openen van bankrekeningen voor degenen die ze nodig hebben, het voldoen aan de vereisten voor gezondheidszorg, enzovoort. Tijdens Covid hield dit ook in dat ze moesten worden gevaccineerd en dat er geld moest worden overgemaakt wanneer dat nodig was. "De meeste van onze medewerkers voor het programma zijn veldwerkers", zegt ze.
Programma voor gemeenschapsontwikkeling
In 2017 nam Mallika het MVO-werk van Ujjivan over en nam infrastructuurgerelateerde gemeenschapsontwikkelingsprojecten op zich. Ze werkten samen met Bhoomiputra Architecture; een in Bengaluru gevestigd architectenbureau opgericht door de bekroonde architect Alok Shetty om te helpen voorzien in infrastructuurbehoeften. "We hebben meer dan 250 projecten gedaan via Ujjivan", voegt Mallika toe. Denk hierbij aan projecten als het opknappen van een vervallen school of het opknappen van de kraamafdeling in een ziekenhuis.
Bekijk dit bericht op Instagram
Tijdens de pandemie hadden ziekenhuizen ook infrastructurele hulp nodig en werkten ze samen met zo'n 60 zorginstellingen. “We zouden helpen met apparatuur voor andere aandoeningen, wachtkamers, kraamafdelingen enzovoort.” In Guwahati creëerden ze een theaterruimte voor een gemeenschap die van culturele activiteiten hield – inclusief een podium en een groene kamer. In Assam was het een gemeenschapscentrum voor vrouwen. Donateurs zijn onder meer HSBC, Bajaj en Dubai Duty Free, om er maar een paar te noemen. "We kijken naar het vernieuwen van hele gemeenschappen door middel van goede rioleringen, gemeenschapscentra en pukka-huizen", legt Mallika uit. "Dit betekent samenwerken met de overheid omdat zij eigenaar zijn van het land."
De afgelegde weg
Mallika woont in Bengaluru met haar man en twee kinderen en kijkt tevreden terug op haar professionele reis. “We helpen de mensen die onze steden bouwen, de wegen en onze huizen schoonmaken. Ze zijn al zo lang in de stad en hebben zo weinig. Ik ben blij dat ik de kans krijg om hun leven op de een of andere manier te veranderen.”