(April 3, 2023) Als ze aan haar kunst denkt, herinnert Harkiran 'Harky' Kalsi zich een citaat van zangeres Nina Simone: "Het is de plicht van een kunstenaar om de tijd te weerspiegelen." Harky leeft volgens haar ideaal – de 37-jarige kunstenaar-activiste van Indiase afkomst heeft samengewerkt met enkele van de grootste liefdadigheidsinitiatieven in het VK, waaronder Comic Relief, Children in Need en Sports Relief en ontwierp sculpturen voor een sociale campagne waarin ze de NHS bedankte voor hun werken tijdens de pandemie. Een klantenlijst met NBA, Lululemon, Footlocker, Vintage Books en de London Marathon, bij elk project verheft ze haar stem voor een maatschappelijk doel. Het feit dat "Zuid-Aziatische artiesten zo zeldzaam zijn", maakt haar inspanningen alleen maar relevanter. "Dit is mijn inspanning voor de Indiase gemeenschap", zegt Harky in een interview met Wereldwijd Indiaas. “Wie weet hoeveel Indiase meisjes mijn werk zien en denken: 'hey, dat wil ik ook doen?'”
Ze groeide op in de Midlands van het Verenigd Koninkrijk en is geen onbekende in racisme - van bedienden die haar moeder slecht behandelen vanwege een Indiase zangerigheid, maar dat verandert toen Harkiran binnenkwam met een Brits accent. Ze verwierp zelfs haar wortels als Punjabi Sikh, dat ze zich schaamde als haar moeder kookte tadka, bang dat de geur aan haar kleding zou blijven plakken. En alleen maar hulpeloos staan als een persoon werd gediscrimineerd vanwege de kleur van hun huid.
Het was Charlie Dark, oprichter van de Run Dem Crew, die haar waardevol advies gaf. "Je bent een artiest," zei hij tegen haar, "stel een kunstwerk samen dat jouw boodschap uitdrukt." Dat deed ze. Voordat ze het wist, kreeg het werk tientallen downloads in het VK. "Dit is wat mijn werk moet doen," verklaarde ze.
De vroege dagen
Harky's vroegste herinneringen zijn tekenen toen hij zeven of acht was, of zelfs eerder. Haar moeder verhuisde van Punjab naar Engeland toen ze trouwde, en was ook creatief ingesteld: "Ik herinner me kunst als mijn hele leven, ik heb nooit iets anders gedaan dan het creëren."
Ze droomde ervan illustrator te worden. Toch zorgde het leven ervoor dat haar pad om kunstenaar te worden doorzeefd was met obstakels. Ze slaagde niet voor kunst en design in haar 'A'-niveaus en kwam er kapot van toen een leraar zei: "Je zult nooit iets bereiken als kunstenaar." Haar moeder, die lerares was geweest in India, zei simpelweg: 'Geen paniek. Het betekent niet dat je dom bent, het betekent alleen dat je een andere manier van denken hebt.”
Aan de Coventry University opende een kunstbasiscursus de deuren naar een schat aan nieuwe mogelijkheden. Toen ze merkte dat ze meer geneigd was tot illustraties, volgde een cursus grafische illustratie. "Maar ik ben de verkeerde koers ingeslagen", roept Harky uit. “In plaats daarvan ben ik in de grafische vormgeving terechtgekomen.”
Na haar studie vond ze, op advies van een oom, werk bij het verkleinen van kunstwerken voor pubs en hotels. De volgende vier jaar besteedde ze aan grafisch ontwerp, in de hoop ooit haar plek in Londen te vinden.
"Het was een worsteling", merkt Harky op, eraan toevoegend: "Slechts een reeks afwijzingen." Huishoudelijke uitgaven, het onderhouden van haar moeder en zus waren haar prioriteit. Voortdurend afgewezen, niet verteld waarom - ze was op weg naar een inzinking.
The Secret
Toen in 2013. Harky herinnert zich, "haar ogen uithuilend". Haar dieptepunt tot nu toe, merkt Harky op: 'Ik kon toch niet zomaar opgeven en stoppen? Ik moest iets aan mezelf veranderen.”
Dat is toen haar zus haar gaf The Secret door Rhonda Byrne. "Ik realiseerde me dat ik in een gemoedstoestand leefde waarin ik het gevoel had dat alles tegen me was", en al snel ontdekte ze ideeën als manifestatie en dankbaarheid. “Nog een boek De magie aanbevolen om elke avond voor het slapen gaan aan één ding te denken waar je dankbaar voor bent', zegt ze.
Het hielp haar te begrijpen wat ze moest doen. Weken later kreeg ze een interview voor BBC Worldwide. Eerste ronde gecontroleerd, afgewezen in de tweede, ze voelde opeens dat het goed was. Een paar uur later zag ze nog een opening bij de BBC – dit keer met Children in Need. "Ik nam mijn moeder mee voor het interview", glimlacht ze. Ze kreeg die baan uiteindelijk in 2014, op 29-jarige leeftijd, en Londen belde. Ze juichte.
Londen belt
Toen Children in Need naar Manchester verhuisde, vond ze werk bij Comic Relief met daarnaast passieprojecten. Een van die persoonlijke projecten was: "Ik ben dankbaar voor." Naarmate de dagen verstreken, zag Harky een typografische stijl verschijnen. "Ik was altijd geïnteresseerd in typografie, maar had nooit gedacht dat het mijn echte stijl zou worden", legt ze uit. Al snel begonnen mensen contact met haar op te nemen om prints te maken. Harky was onderweg.
Vrijheid vinden
Toen Comic Relief aankondigde dat het team zou worden ontslagen, opnieuw op een vertrouwd kruispunt, speelde ze met het idee om voor zichzelf te beginnen. In 2017 deed ze het eindelijk en gaf ze zichzelf twee weken de tijd om werk te vinden.
“Ik deed grafisch ontwerp en mijn persoonlijke illustraties. Sindsdien is het ongelooflijk geweest', zegt ze. “Ik geloof oprecht dat dit allemaal niet zou zijn gebeurd als ik die mentaliteitsverandering in 2013-14 niet had aangebracht en niet had leren omgaan met afwijzingen. De afwijzingen leidden me gewoon naar het pad waarop ik echt moest zijn.
"Ik zit nu in een 50-50-balans", zegt Harky terwijl hij onderzoekt wat het betekent om Zuid-Aziatisch, Indiaas en een vrouw te zijn die in het VK woont. Ze had zichzelf eerder gevormd om te passen, 'in deze blanke, Britse manier van zijn. Het kostte me jaren om te leren houden van wie ik ben”, geeft ze grif toe.
De plicht van de kunstenaar
Al haar projecten hebben een sterke sociale boodschap – een stem tegen sociale, raciale en politieke onrechtvaardigheden. Met haar felle kleuren en bellenletters verzet ze zich momenteel tegen het conflict in Oekraïne.
Als gepassioneerde marathonloper heeft Harky onder andere de London Marathon, sportkledingmerk Lululemon, Footlocker en de NBA als klanten. In 2021 werd Harky onderdeel van The Stolen Starts, een wereldwijde hardloopgemeenschap met 10 vrouwen uit grote steden (New York City, LA, Londen, Parijs en Tokio, enz.). Ze ontwierp racetenues voor de leden van Stolen Starts die deelnamen aan de New York City Marathon van 2021.
Harky heeft haar stem - en kunst - geleend aan de Stop Asian Hate-beweging en voor vrouwenrechten. Haar volgers op Instagram zijn gegroeid. Na de pandemie nam ze een project aan om drie sculpturen te maken die door het VK zouden worden meegenomen, een eerbetoon aan de NHS, wiens arbeiders aan de frontlinie van de pandemie hadden gestaan.
Op een dag werd ze benaderd door Vintage Books en gevraagd om een reactie te illustreren op een citaat van Kamala Harris uit haar New York Times-bestseller, De waarheden die we hebben. "Dit was onderdeel van een campagne die samenviel met de inhuldiging in januari 2021", glimlacht de artiest van de video die 20,000 keer is bekeken op het platform van Vintage.
Haar stem wordt alleen maar luider – en brutaler. "Belettering is niet alleen letters, weet je?" ze bezweert. “Woorden zijn zo krachtig. En kunst moet impact hebben of mensen aan het denken zetten. Het maakt me niet uit of mensen het eens zijn met mijn werk of het leuk vinden, maar als ik ze kan laten praten, laten nadenken, dan zit mijn werk erop.”
- Volg Harkiran verder Instagram