(Suresh Menon is een senior sportjournalist. De column verscheen voor het eerst in De Hindoe op 24 november 2021)
- Het meest amusante aspect van de reactie in Engeland op het uitroepen van racisme in de Engelse cricket en de bredere samenleving door Azeem Rafiq was de verrassing van degenen die het altijd al geweten moeten hebben. Dat het op de televisie tranen heeft gekost van een begaafde speler (die nog maar dertig is) om een reactie op gang te brengen, getuigt zowel van de alomtegenwoordige aard ervan als van de terloopse acceptatie ervan door zowel de daders als, in veel gevallen, ook de slachtoffers. Rafiq sprak met een helderheid en een beheerste passie die zijn woorden extra kracht gaven. De Engelse en Wales Cricket Board bood zijn excuses aan, terwijl de klokkenluidershotline van Yorkshire in de eerste week 30 telefoontjes kreeg. Het probleem is misschien te diep geworteld in de samenleving om de sport geïsoleerd te houden, ook al proberen bestuurders het goed te maken – als het niet om eervolle redenen is, dan in ieder geval om hun sponsors ervan te weerhouden te vertrekken. Toen een van de parlementsleden van de commissie aan Rafiq vroeg of hij zou overwegen om Yorkshire te helpen nieuwe sponsors aan te trekken of degenen die zich hadden teruggetrokken terug te halen, maakte hij duidelijk dat hij niet van plan was om voor een paar centen uitverkocht te zijn. De vraag maakte evenzeer deel uit van het oude denken als het antwoord waardig was...
