(Raghu Karnad is een Indiase journalist en schrijver, en ontvanger van de Windham-Campbell Literature Prize for Non-Fiction. Deze column verscheen voor het eerst in The New Yorker op 26 oktober 2021)
- In ‘The Ministry for the Future’, dat vorig jaar werd gepubliceerd, stelt sciencefictionauteur Kim Stanley Robinson zich een koers voor waarmee de wereld aan de andere kant van de klimaatcrisis tot een nieuw soort utopie zou kunnen komen: een ‘goed antropoceen’. .” Het is een moeilijke weg en onderweg worden veel dystopieën opgevangen. De roman begint in een stad in Uttar Pradesh, in het noorden van India, waar het wordt getroffen door een ‘natte bol’ hittegolf, waarbij hoge temperaturen en vochtigheid zo samengaan dat het voor het lichaam onmogelijk wordt om af te koelen zonder airconditioning. . Dan stort het elektriciteitsnet in. Twintig miljoen mensen in de regio sterven, waaronder vrijwel elke inwoner van de stad. Het tafereel is afschuwelijk en levendig beschreven, maar toch raakte het mij minder dan wat er daarna gebeurde: India laat zijn apathie en halve maatregelen varen en wordt het eerste grote land dat werkelijk een revolutie teweegbrengt om aan de eisen van de klimaatcrisis te voldoen. “Tijd dat er een einde komt aan de lange postkoloniale subalterniteit”, schrijft Robinson. “Het is tijd dat India het wereldtoneel betreedt, zoals het aan het begin van de geschiedenis heeft gedaan, en een betere wereld eist. En dan helpen om het werkelijkheid te maken.” Een nationale beroepsbevolking begint aan het opknappen van het nationale elektriciteitsnet en het bouwen van wind-, zonne- en waterkrachtcentrales met vrije rivieren ter vervanging van kolencentrales. In de volgende vijfhonderd pagina's geeft het land de wereld het goede voorbeeld in de bepalende uitdaging van de XNUMXe eeuw...
Lees ook: Een toast op boter: de vele tinten van een witte revolutie. Eerlijk en mooi plus nog veel meer - TOI