Indiase muziek

Er zijn twee grote klassieke stijlen: Carnatic, een van de oudste vormen ter wereld, die voorkomt in het zuiden, en Hindoestaanse muziek, die de noordelijke regio's domineert. Er zijn ook semi-klassieke stijlen die een samensmelting zijn van klassieke en volkstradities, waaronder sugam sangeet (Bhajan, Shabad, Qawwali), Rabindra Sangeet en Haveli Sangeet. Filmindustrieën en componisten zoals Ilayaraja en AR Rahman staan ​​erom bekend dat ze ook westerse stijlen in hun werk verwerken, waardoor een breed en veelzijdig genre van moderne muziek ontstaat.

Carnatic, Hindustani, licht klassiek, Lavani, Bhangra en Modern Bhangra, Sufi Folk Rock, Bengali Folk, filmy pop, om er maar een paar te noemen. Klassieke muziek wordt gekenmerkt door microtonen (shruti), noten (swaram), versieringen (alankar), geïmproviseerde melodieën uit grammatica (raga) en ritmische patronen (talam).

Indiase muziek bevat meestal geen harmonie, kan volledig worden geïmproviseerd en wordt zelden opgeschreven. Bijna alle Indiase optredens zijn geïmproviseerd - er worden geen muzieknoten voorgelezen tijdens een optreden. De liedjes zijn standaard en bekend, maar niemand weet hoe de muzikant het zal interpreteren, zegt vioolvirtuoos U. Srinivas. Een andere bijzonderheid is het geluid dat de 'drone' wordt genoemd, het achtergrondgeluid waartegen andere noten worden gespeeld voor melodische spanning.

Volgens de Global Influential Music Index staat India op de 20e plaats voor wereldwijde muziekinvloed en op de zesde plaats voor uniekheid in studie.

De meest voorkomende in Hindoestaanse tradities zijn de sitar, sarod, tambura, sahnai, sarangi en tabla. Karnatische muziek maakt gebruik van de veena, mrdangam, kanjira en viool.

Indiase filosofie benadrukt het belang van geluid, dat dient als brandpunt voor waarheid. Waarheden werden mondeling doorgegeven aan de wijzen, waardoor geluid instrumentaal werd voor het kennen en begrijpen van de waarheid.