(Augustus 28, 2023) Als kind waren de weekenden van Shruti Vora boordevol actie. Het ging vooral om het spelen van spelletjes te paard op de manege van het leger, Ballygunge in Kolkata. Op de prille leeftijd van drie, toen ze de nuances van paardrijden begon te leren, nam ze deel aan races waarbij ze ballen in emmers gooide en een speld in een hooiberg vond. De meest opwindende was toen de ruiter een zakdoek in zijn broek stopte, terwijl de anderen achtervolgden om dezelfde te pakken.
“Het heeft mij kameraadschap, passie en onbevreesdheid geleerd. Bovenal heeft het mij ertoe gebracht van paarden te houden en een diepe band met hen te hebben, zegt Shruti Vora, een ervaren ruiter die geschiedenis heeft geschreven door de eerste Indiase vrouw te worden die deelnam aan een individueel dressuurevenement op het Wereldkampioenschap Paardensport in Herning, Denemarken. Augustus 2022. In 2019 werd Shruti, de kleindochter van wijlen industrieel Krishna Kumar Birla, tweede tijdens een hoofdprijs dressuur in Oostenrijk.
Voor haar is het gevoel van opwinding tijdens het galopperen te paard onbeschrijfelijk. “Terwijl de wind langs je gezicht waait, voel je een gevoel van vrijheid en bevrijding. Het ritmische gebons van hoeven zorgt voor een opwindende sensatie, waardoor je je synchroon voelt met het krachtige wezen eronder.”
Bij Herning
Het was een trots moment voor haar, zowel persoonlijk als professioneel. “Ik zou India kunnen vertegenwoordigen en aan de internationale gemeenschap kunnen laten zien dat wij Indiërs ook alles in huis hebben om op het hoogste niveau in de dressuur deel te nemen; een sport die sterk wordt gedomineerd door de westerse wereld, vooral door Europa”, vertelt Shruti, die het Deense warmbloed Denightron naar een score van 64.534 reed.
Dressuur is een vorm van paardrijden waarbij ruiters en hun getrainde paard een reeks precieze bewegingen uitvoeren.
Denightron
Shruti zweert bij haar paard Denightron, dat op vierjarige leeftijd uit Denemarken werd gekocht. “Ik werd verliefd op zijn karakter vanaf het moment dat ik hem zag. Het is ondeugend, heel speels, angstaanjagend in elke hoek van de arena, maar met ogen en gezichtsuitdrukkingen die bijna menselijk waren”, zo beschrijft Shruti Deni Boy, zoals ze hem liefkozend noemt.
Na haar kwalificatiewedstrijd in Hagen in juni 2022 liep Denightron een blessure op. “Het was het resultaat van het onbeheerd achterlaten tijdens de twee jaar van Covid. Met nog maar twee en een halve maand te gaan voor de Wereldkampioenschappen zag ik mijn dromen instorten”, herinnert ze zich.
Zelfs de dierenartsen adviseerden langdurige rust en indien nodig een operatie. Maar Shruti gaf niet op. “Van medicijnen, schokgolftherapie, ijsverbanden 5 keer per dag, al mijn inspanningen waren om Denightron pijnvrij te houden. Twee weken voor Herning (wereldkampioenschap) kregen we toestemming van de experts”, zegt ze.
De band die ze met Denightron deelde, bracht haar ertoe letterlijk dagelijks met hem te ‘praten’; Ik smeekte hem bijna om beter te worden en er doorheen te komen. “Denightron had mijn gebeden verhoord en hielp me trots mijn hoofd hoog te houden bij Herning”, zegt de ruiter
Zo moeder zo dochter
De ouders van de in Kolkata geboren Bimal en Nandini Nopany komen uit een conservatieve zakenfamilie uit Marwari. “Ondanks dat ze in een conservatieve zakenfamilie was opgegroeid, reed mijn moeder bij haar thuis paard. Zij is de reden dat ik verliefd werd op de sport en het dier”, zegt Shruti. Haar broer Chandra Sekhar rijdt ook op paarden.
Legermanege
“Mijn liefdesrelatie met de paarden begon op de Army Riding School in Ballygunge, een van de mooiste maneges in India. Ik heb nog steeds die levendige herinneringen”, zegt de 52-jarige.
Ze dankt haar instructeurs – Balbir Singh, een gepensioneerd legerpersoneel en Kiran Singh voor haar succes. “Eén heeft het mij geleerd
de basisprincipes van het rijden en de andere leerden ons over de educatieve kant van het rijden – van het leren over de anatomie van het paard tot het begrijpen van het gebruik van tuig, bijten en zadelmakerij.”
Slimme student
Shruti studeerde aan Loreto House, een hoog aangeschreven kloosterschool in Calcutta, waar ze met 82 procent afstudeerde. Ze volgde het op met First Division Honours in het Class 12 Higher Secondary Examination van de West Bengal Council of Higher Secondary Education.
In 1990 kreeg ze een nationale beurs aangeboden in plaats van haar academische prestaties voor haar bachelordiploma. “Maar ik verspeelde het omdat ik dacht dat iemand die minder bevoorrecht was, gebruik kon maken van de beurs”, zegt Shruti, die zichzelf omschrijft als een zeer gewetensvolle leerling op school.
Na het voltooien van haar B. Com Hons. van de Universiteit van Calcutta, schreef ze zich in 1994 in voor een MBA van de Europese Universiteit, gevestigd in Genève, Zwitserland.
Beste coaches
Shruti was een van de weinige gelukkigen die werd opgeleid onder vooraanstaande ruiters, waaronder Dr. Reiner Klimke (die zes gouden en twee bronzen medailles won in de dressuur op de Olympische Zomerspelen), Anne Jensen-Van Olst, een Deense dressuuramazone die deel uitmaakte van de Bronze winnende Deense team op de Olympische Spelen in Peking 2008.
“Ik was een groot bewonderaar van de vaardigheden van dr. Klimke en hij was mijn inspiratiebron. Na veel overreding stemde hij ermee in om mij een tijdje te coachen en ik zou in de weekenden naar Duitsland gaan om te trainen terwijl ik een MBA deed”, zegt de globetrotter.
Ze zegt dat haar meest memorabele trainingsperiode was bij Patrick Le Rolland (een van de meest begaafde Franse dresseurs en coach van het Franse nationale team). “Een jaar bij hem trainen was mijn MBA-afstudeercadeau van mijn ouders.”
Na zijn afstuderen aan de Europese universiteit keerde Shruti terug naar India en trouwde met Mitul Vora. Ze nam een lange pauze om haar twee kinderen groot te brengen voordat ze in 2010 terugkeerde naar de competitie. Na vier jaar oefenen won ze de 8e plaats op de Aziatische Spelen in 2014. “Discipline, toewijding, toewijding en conditie zijn vereist voor elke sport, inclusief dressuur”, vertelt ze over wat er allemaal in de vier jaar training zat.
Aziatische Spelen Jakarta 2018
In 2018 raakte Shruti gefrustreerd vanwege een controversieel besluit van de Equestrian Federation of India (EFI), die ondanks kwalificatie voor de spelen geen knipoog gaf naar Shruti en andere ruiters.
Maar als een echte sporter gaf ze niet op. “In april 2019 ging ik meteen de Grand Prix in. Ik werd geplaatst in mijn allereerste nationale Grote Prijs in St. Margarethen in Oostenrijk. In augustus 2019 had ik al 2 MER’s (Minimum Eligibility Requirement) behaald”, vertelt Shruti, die de eerste Indiër ooit werd die de kwalificatiescores voor Dressuur voor Tokyo 2020 behaalde. Met slechts twee individuele plaatsen waren haar punten echter niet hoog genoeg voor een zitplaats.
Toen sloeg Covid toe. “De volgende twee jaar waren een verwoesting. Pas eind januari 2 kon ik naar Europa terugkeren”, zegt ze.
Kus & Zarina
Vroeger kocht Shruti's vader een wilde pony voor zijn kinderen, kort nadat ze kennis hadden gemaakt met de sport. Het heette Kush. “Hij had een prachtig wit gezicht, had vier prachtige gangen voor een pony en was altijd vol energie. Hij was een echte showman die me in die tijd hielp elke categorie te winnen”, vertelt de talentvolle ruiter, die van 1976 tot 1979 werd uitgeroepen tot beste juniorenruiter.
Vervolgens kocht haar vader een ervaren springmerrie, die tot de eerste import van sportpaarden in India behoorde. “Zarina, zoals ze werd genoemd, leerde mijn broer en mij de nuances van het springen. Ze had de perfecte bascule voor het springen en bezat een natuurlijk evenwicht en atletisch vermogen”, vertelt Shruti, die nog een reeks van vier paarden heeft.
Bucking
Shruti heeft haar deel van de valpartijen. “Kush had zoveel karakter en energie dat het zijn voortdurende poging was om mij van de wijs te brengen. Bokken, grootbrengen en in de struiken kruipen waren zijn eigenschappen”, herinnert Shruti zich.
Elke keer dat ze viel, stuiterde Shruti terug. “Volgens de folklore in India kon iemand door 100 keer van de rug van een paard te vallen, een competente ruiter worden. Het is me gelukt om deze magische figuur te overschrijden”, lacht ze.
Ze herinnert zich zo'n herinnering aan het weggooien en zegt dat ze ooit door de sterke windvlaag van de rug van het paard werd weggeblazen. “Het was een cycloonstorm met windsnelheden van bijna 80 kilometer per uur. Voordat iemand zich realiseerde wat er was gebeurd, lag ik op de grond zonder daadwerkelijk door mijn paard te zijn ‘afgeworpen’.
Door mannen gedomineerd
Shruti is van mening dat de paardensport in haar jeugd erg door mannen werd gedomineerd. Omdat ze uit een conservatieve Marwari-familie kwam, vonden Shruti's ouders het niet prettig dat ze alleen naar de paardenshows ging toen ik tiener was. “Dus ging mijn vader paardrijden. We vertrokken om 5.30 uur naar de renbaan van Calcutta, stonden op en haastten ons om 7.15 uur terug om ons klaar te maken voor school”, herinnert ze zich.
Mijlen te gaan
Ondanks haar prestaties heeft Shruti het gevoel dat ze nog in de leerfase van de paardensport zit. “Vergeleken met veel Europese renners zijn mijn prestaties op zijn best middelmatig. Ik heb nog kilometers te gaan”, zegt de Wereldwijd Indiaas toevoegt.
- Volg Shruti Vora op Instagram