Er waren dertig jaar verstreken sinds Bem Le Hunte voor het eerst op de stoep stond van Mongrace in Kolkata, haar eerste school. Haar humeur verbeterde toen ze de kinderen binnen hoorde zingen over 'een kleine eend met een veer in zijn muts', een liedje dat ze zich nog herinnerde. Terug in India om haar tweede boek te schrijven, voelde Bem zich opnieuw aangetrokken tot de school, ze wilde dolgraag tante Grace opzoeken en haar bedanken. De deur zwaaide open en een vrouw stond voor Bem, die haar vertelde wat ze wilde. Tot Bems verbazing barstte de vrouw in tranen uit – tante Grace was net overleden. Ze had misschien niet de kans gehad om haar oude leraar weer te zien, maar haar timing was toch verrassend. Het is het soort dingen dat gebeurt in de wereld van Bem - haar eigen verhaal is net zo meeslepend als de verhalen die ze graag vertelt in haar romans, die vaak putten uit haar ervaringen uit het echte leven.
Nu een internationaal geprezen auteur en academicus, loopt Bem zelf voorop in het futuristische onderwijs, als oprichter en directeur van de bekroonde Bachelor of Creative Intelligence and Innovation aan de University of Technology, Sydney. Half Indiaas, half Brits en volledig Australisch naar keuze, het verhaal van Bem Le Hunte ontrafelt zich als een roman van Gabriel Garcia Marquez, een onstuimige mix van mystiek en materialisme.
Bouwen aan een dappere nieuwe wereld
Bem verhuisde naar Australië toen ze 25 was, moe van haar leven in het VK. Binnen een maand had ze haar aanstaande echtgenoot Jan ontmoet, met wie ze kort daarna trouwde, en kreeg ze ook een fulltime baan als docent aan de Faculteit der Cultuur- en Maatschappijwetenschappen van de Technische Universiteit (UTS). Daar is ze de oprichter en directeur van een unieke cursus over Creatieve Intelligentie, die volgens haar 'geïnformeerd is door op bewustzijn gebaseerd onderwijs'. Ze beoefent al heel lang yoga en transcendente meditatie, vertelt ze Wereldwijd Indiaas, “Mijn Curriculum for Being informeert alles wat ik doe. Het informeert hoe ik schrijf en de leerervaringen die ik ontwerp.”
Ze omschrijft het als een 'creatief antwoord op dit dilemma van onze tijd'. Door een transdisciplinaire aanpak die 25 verschillende graden combineert, is het een poging om carrières 'toekomstbestendig' te maken in een snel veranderende wereld, een wereld waarin het onderwijssysteem nog geen gelijke tred heeft gehouden. "Je moet de ontologie van leren doen, niet alleen de epistemologie, het gaat om het zijn, niet om het doen", legt Bem uit.
Onderwijssystemen over de hele wereld blijven de nadruk leggen op uit het hoofd leren, waardoor studenten worden voorbereid op het competitieve ecosysteem van het westerse kapitalisme. Dat werkt niet, denkt Bem, op de werkplek van de toekomst, waar “je 17 verschillende carrières gaat doen in totaal verschillende vakgebieden. We maken ze niet toekomstbestendig als we ze er maar voor opleiden.” De andere reactie is het creëren van een ecosysteem van 'radicale samenwerking'. Hier is de eenheid van alle disciplines het doel. Studenten werken in transdisciplinaire teams, een ingenieur werkt samen met een communicatiemedewerker, een zakenman met een zorgmedewerker en “ze gaan samen een uitdaging aan die wereldwijd veel mensen raakt”.
Vroege leven
Bem werd geboren in Kolkata, uit een Indiase moeder en een Engelse vader. Haar grootvader runde een mijnbouwbedrijf dat hij uiteindelijk verkocht aan de Birlas en was 'een behoorlijk internationaal persoon, die aan de universiteit van Bristol had gestudeerd'. Haar moeder ging naar Cambridge, waar de geslachtsverhouding destijds één vrouw op de tien mannen was. “Ik ben niet alleen het product van een tijgermoeder, maar ook van een Engelse vader. Dus ik was half tijger en half poesje”, grijnst ze. “Mijn moeder was erg gemotiveerd over mijn opleiding en moedigde me aan om te schrijven. Ik had een goede mix van 'ontspan en doe wat je wilt' en dit echt gemotiveerde leren.”
Toen ze vier jaar oud was, verhuisde het gezin naar het VK. Maar elke zomer keerden ze terug naar Calcutta of Delhi, waar een jonge Bem in de boekencollectie van haar grootmoeder dook en tot diep in de nacht Sri Aurobindo en Swami Vivekananda las. In hun huis in Wales creëerde Bem een kathedraaltempel in het bos aan de rand van hun achtertuin, "een groene ruimte om de natuurlijke wereld te ontmoeten en de continuïteit van het zelf die het je geeft." Deze mystiek is alleen maar sterker geworden - haar leven is doorspekt met verhalen over genezers, zoektochten en spirituele reizen. De afgelopen dertig jaar is elke dag een uur besteed aan transcendente meditatie. Haar grootmoeder, zegt Bem, leerde meditatie van Maharishi Mahayogi zelf. Verwar haar echter niet met een new-age hippie, haar benadering is er een van ontdekken en vragen stellen, van het verkennen van de mystieke rijken van de menselijke geest in plaats van blind vertrouwen in het onkenbare.
Loskomen van het reguliere onderwijs
Bem, een begaafde student, vond het reguliere onderwijssysteem nogal onbevredigend en op de middelbare school vertelde ze haar moeder dat ze wilde stoppen en nam ze haar A-Levels nadat ze thuisonderwijs had gehad. Ze leerde Engelse literatuur van haar moeder, die overigens een van de verantwoordelijken was voor het Engelse A-levels curriculum. Nadat ze een jaar journalistiek had gestudeerd en besefte dat het niets voor haar was, stapte ze over naar sociale antropologie en Engelse literatuur aan Fitzwilliam College, Cambridge.
“Ik wilde andere dingen gaan doen”, zegt ze. “Onderwijs heeft een manier om mensen tegen te houden. Ik weet dat Indiërs het zien als een sleutel tot een deur, maar het heeft een wurgende werking, het kan ook je creativiteit doden.” In de afgelopen jaren is Bem teruggekeerd naar het probleem, dit keer als voorvechter van nieuwe manieren van leren. Haar jarenlange ervaring met journalistiek, waar ze het mee eens is, hielp haar bij het maken van haar schrijven, "was creatief nogal beperkend". Dus stapte ze over naar sociale antropologie. Al met al was Cambridge een spannende tijd, in een interview vertelt ze hoe ze speelde in een studentenfilm, bevriend raakte met de controversiële artiest Marc Quinn, samenwoonde met de tachtigjarige dokter Alice Roughton in een huis vol met mensen van over de hele wereld waar “ we aten voedsel dat ze had gered uit de vuilnisbakken van het schooldiner.
Aankomst in Australië
Ze reisde de wereld rond, bezocht Japan en vervolgens Chicago, voordat ze terugkeerde naar Delhi om films te maken over de ontwikkeling van vrouwen voor de Verenigde Naties. Op 25-jarige leeftijd verhuisde ze naar Australië en begon ze te werken als docent aan UTS en ontmoette ze ook haar man. Een maand na hun huwelijk in Rajasthan en een gemeenschappelijke huwelijksreis in de woestijn, liep Bem hepatitis A op. Ze werd met spoed teruggebracht naar Londen, naar een isolatieafdeling, waar haar toestand geen verbetering vertoonde. In paniek rekruteerde Jan een genezer die aanbood om te helpen en Bem, die werd gevraagd papieren te ondertekenen waarin ze erkende dat ze zou sterven als ze het ziekenhuis zou verlaten, verhuisde naar zijn huis. De "polariteitstherapie" bleek effectief en bracht een nieuwe fascinatie voor Bem met zich mee - alternatieve therapieën.
In 1995, toen ze hoogzwanger was, werd ze gevraagd om toezicht te houden op de lancering van Windows 95 in Australië. Gedurende die tijd werkte ze in verschillende sectoren en richtte ze zich ook op het opleiden van studenten en klanten over digitale innovatie. "De lancering van Windows was gepland op dezelfde dag als mijn uitgerekende datum", zegt ze. Drie jaar later, toen Windows 98 op de markt kwam, deed haar tweede kind dat ook. Deze keer koos ze voor zwangerschap, om 'mijn klanten te ontslaan en in de Himalaya te gaan wonen. Ik wilde dat boek zo graag schrijven en op dat moment wist ik niet wat het zou worden. Ik stelde radicaal vertrouwen in het creatieve proces. Het is een van de dingen waar ik in geloof. Mysterie moet mysterieus blijven en ik genoot van het creatieve proces om langer in het mysterie te kunnen blijven.”
Een tijd van verzaking en een literaire carrière
Wonen in de bergen, schreef ze De verleiding van de stilte, een multi-generationele, magische sage die de lezer meeneemt op een intens emotionele en spirituele reis. Het verhaal begint met Aakash, een wijze in de Himalaya die zijn leringen zelfs in de dood blijft aanbieden via een medium. Generaties lang schommelt de familie tussen het spirituele en het wereldse, en komt de cirkel rond door Aakash's achterkleindochter, die terugkeert naar de Himalaya.
'Als we zouden geloven dat ons leven niet magisch is', merkt Bem op, 'zou we onszelf voor de gek houden. Ongezonde mensen hebben een zeer realistische kijk op de wereld, voor het grootste deel hebben we magische geesten. Als we dat niet zouden doen, zou adverteren niet werken.” Het boek deed het goed en stond op de shortlist voor de Commonwealth Writer's Prize. In 2006 publiceerde ze Daar, waar de peper groeit, een verhaal uit de Tweede Wereldoorlog over het verblijf van een Pools-joodse familie in Calcutta tijdens hun reis naar Palestina. Haar derde roman, Olifanten met koplampen, kwam in 2020.
Bem woont nog steeds in Sydney met haar man Jan en hun zonen Taliesin, Rishi en Kashi.
Een mooi en eerlijk artikel dat de meest bijzondere vrouw beschrijft die ik ooit heb gekend!