Dit artikel verscheen voor het eerst in de dagelijkse voogd Op 14 januari 2023
Het herschrijven van de geschiedenis dient hoofdzakelijk twee doelen: in de eerste plaats frist het onze herinnering aan de gebeurtenissen op. Het tweede doel is wellicht belangrijker. Het 'vult details in' en adresseert de hiaten en grijze gebieden die in de huidige literatuur bestaan. Er komt veel geschreeuw en geschreeuw uit een deel van de samenleving wanneer er pogingen worden ondernomen om de Indiase geschiedenis te herschrijven – een geschiedenis die het slachtoffer is geworden van verdraaiing en onvolledigheid. Misschien dreigt deze oefening sommigen uit hun comfortzone te verdrijven – een warme, knusse plek waar ze geloofden dat de Indiërs een stelletje onbeschaafde barbaren waren voordat de Britten het land tot slaaf maakten en ons manieren leerden. Hun 'grooming' door de blanken is zo krachtig dat elke poging om bepaalde aspecten van de geschiedenis opnieuw te bekijken op hevige weerstand zal stuiten – hun kennis komt immers uit geschriften over India door legerofficieren en bestuurders van de Oost-Indische Compagnie. Luitenant-kolonel James Todd, generaal-majoor John Malcolm, Joseph Cunningham en kapitein Grant Duff, luitenant RFBurton, waren degenen die uitvoerig schreven. Hun verslag van India, gezien door hun lens, kan worden vergeleken met het 'verhaal' van een bankoverval door de leider van de bende die het land plundert. Maar de Indiase linkse historici willen liever hun perspectief horen dan dat van de bankdirecteur en medewerkers die de aanval daadwerkelijk hebben meegemaakt. Helaas zijn ook veel Indiase leiders in de val gelopen die door deze verhalen is uitgezet.
Ze hebben indirect bijgedragen aan de vervorming van de Indiase geschiedenis. Rechtvaardigheid MGRanade, Mahatma Phule, Brahmo Samaj-leider Keshavachandra, Gopal Krishna Gokhale, oprichter van Servants of Indian Society en Lokamanya Tilak waren enkelen die toestonden dat hun geestesruimte werd beïnvloed. Als het verheerlijken van Ghazanvis, Ghoris, Gulams, Turken, Afgans, Khiljis, Tughalaqs, Lodis en Mughals als dapper en nobel de roeping werd van linkse historici van India, probeerden geleerden als Vishwanth Kasinath Rajwade, Balshastri Hardas, RC Mazumdar, BDBasu en GSSardesai om corrigeer die versies. Het waren misschien de lezingen van Veer Savarkar tussen 1950 en 51 die blootlegden hoe de Indiase geschiedenis met een sterke anti-hindoeïstische inslag wordt geschreven. Deze lezingen verschenen later in de kranten, maar geen enkele uitgever was bereid zijn boek 'Six Glorious Epochs of Indian History' te publiceren – een boek dat de mythe ontkracht dat hindoes nederlaag na nederlaag leden, en beweert dat hindoes agressie overleefden omdat ze met hand en tand vochten hun religie en cultuur behouden. Degenen die tegen herziening van de Indiase geschiedenis zijn, moeten weten dat in de geschiedschrijving de herinterpretatie van een historisch verslag op basis van nieuwe gegevens en nieuw bewijsmateriaal vrij gebruikelijk is. Het is geen controversieel proces; het is zelfs hard nodig om de zaken recht te zetten.