(De column verscheen voor het eerst in BBC op 25 november 2021)
- Een doordringend koor van krekels bereikte mijn oren vanuit de dichte subtropische oerwouden terwijl mijn auto zich gevaarlijk een weg baande door de smalle weg die in de steile heuvels was uitgehouwen. Om een bocht heen zweefde een ander deuntje door de vallei – deze was zachter, melodieus, bijna griezelig. Nog een paar gevaarlijke bochten later kwamen de eerste huizen van Kongthong in zicht, begeleid door meer melodieën die door de lucht zweefden terwijl de ene dorpeling de andere riep. Genesteld te midden van de groene East Khasi Hills in de staat Meghalaya in het afgelegen noordoosten van India, is het dorp Kongthong alleen bereikbaar via drie uur rijden van de hoofdstad, Shillong. Beschaving is schaars in deze streken en het dorp is omgeven door prachtige hoge bergkammen en duizelingwekkend diepe kloven. Het is ook de thuisbasis van een unieke traditie genaamd jingrwai iawbei, die hier al eeuwen bloeit. Volgens deze traditie krijgt elke pasgeborene in Kongthong bij de geboorte zowel een gewone naam als een duidelijk melodieus deuntje van hun moeder. Hoewel hun naam alleen voor officiële doeleinden wordt gebruikt, wordt dit deuntje hun identiteit waarop ze hun hele leven reageren. Zodra een persoon sterft, sterft zijn melodie met hem, om nooit voor iemand anders ooit te worden herhaald ...
