(Deze column verscheen voor het eerst in The Times of India op 27 september 2021)
- Toen opperrechter van India NV Ramana vorige maand de ambtseed aflegde aan de rechters Hima Kohli, Bela M Trivedi en BV Nagarathna, betekende dit dat vrouwen nu een recordaantal van 12% van de hoogste rechtbanken van het land vormen. Het moment werd gekenmerkt door feestelijkheden, waaronder het vooruitzicht dat rechter Nagarathna in 2027 onze eerste vrouwelijke opperrechter zou worden. Maar gezien het feit dat dit moment 75 jaar na de onafhankelijkheid plaatsvond, was het een teleurstellende prestatie. Uit de aanvaarding dat we het nu beter hadden moeten doen, volgt de vraag: hoe kunnen we het in de toekomst beter doen? CJI Ramana heeft dit weekend één oplossing aangeboden: een quotum van 50% voor vrouwen in de rechterlijke macht, inderdaad op alle terreinen van activiteit. Hij spoorde hen aan om dit recht te ‘schreeuwen en op te eisen’. De vertegenwoordiging van vrouwen in het parlement en de bureaucratie is slechts marginaal beter dan in de hogere rechterlijke macht. In alle gevallen is het argument voor voorbehoud tweeledig: evenredige vertegenwoordiging is sociale rechtvaardigheid en diverse stemmen resulteren in een betere besluitvorming in het algemeen. Het probleem is dat vrouwen niet de enige groep zijn die in India een voorbehoud eist. Zelfs toen de historische en opbeurende foto van het CJI, geflankeerd door vier vrouwelijke rechters, het publieke domein betrad, waren er immers vragen over wanneer Dalits en Adivasis een soortgelijk kader zouden innemen...
Lees ook: Bishan Singh Bedi - Een gewetensspeler: Ramachandra Guha