(Harish Bijoor is een merkgoeroe en oprichter van Harish Bijoor Consults. Deze column verscheen voor het eerst in De nieuwe Indian Express op 20 juli 2021)
- India verbrandt zijn oogst. India verbrandt zijn afval. India verbrandt veel waar het vanaf wil. Laten we eens rondkijken. Gewasverbranding is een praktijk. Onze voedselkomstaten verbouwen gewassen voor ons. Aan het einde van de oogst heeft elke plant twee dingen voortgebracht: dingen die zowel wij als onze buffels, koeien en geiten zullen eten, en dingen die niemand zal eten. Dit wordt geschikt geacht om te verbranden. En verbranden doen we. In de oogstmaanden draagt het hele land een lijkkleed van brandende somberheid. Er is een waas in ons leven die men elk jaar verwacht als het seizoen begint te branden. Als landelijk agrarisch India dit met verve doet, is stedelijk en minimetro India niet ver met zijn brandende fetisj. Verbranden (geen gecontroleerde verbranding) is in onze grote steden en dorpen normaal. We houden ervan droge bladeren en twijgen te verbranden om ons op te warmen in de wintermaanden. We houden ervan om het hele jaar door droog afval te verbranden. Het wordt beschouwd als een geweldige manier om van een omvangrijke puinhoop af te komen. Verbrand die hopen blad en afval en binnen enkele uren is de grond vrij. Het enige dat overblijft zijn as en plasticresten. De rest is de lucht in gegaan en vervuilt het samen met iedereen die het allemaal inademt...