(De column verscheen voor het eerst in De Telegraaf op 29 november 2021)
- Het succes van CoP26 in Glasgow is moeilijk vast te stellen. Er waren enkele positieve momenten: de beloften van een netto-nuldoelstelling door landen als India, de overeenkomst tussen de VS en China over emissiereducties, en de verklaring dat de olie- en gasproductie geleidelijk zal worden stopgezet. Maar de conferentie heeft niet geleid tot de ontwikkeling van een sterk klimaatbeheer. Garrett Hardin, een Amerikaanse ecoloog, betoogde in zijn artikel in Science uit 1968 dat als we allemaal de natuurlijke hulpbronnen zouden exploiteren om onze winsten te maximaliseren, dit zou leiden tot een tragisch einde van de gemeenschappelijke hulpbronnen van de wereld. Hardin meende dat de mensheid zichzelf zou kunnen redden door wederzijdse dwang of terughoudendheid. Een van Hardins grootste critici, Elinor Ostrom, die in 2009 de Nobelprijs voor de Economie ontving, suggereerde ook wederzijds overeengekomen, bindende beperkingen om de natuur te redden. Er moeten instellingen worden ontwikkeld om deze bindende beperkingen vast te stellen...
