Dit artikel verscheen voor het eerst in Scroll.In Oktober 4, 2022
Toen ik van de oprit naar vaste grond liep, was het alsof mijn voeten op een leven vol verhalen stonden: mijn erfgoed, de grond waarin mijn stamboom wortel had geschoten en was gegroeid. Het was 1964, drie jaar vóór onze verhuizing naar Londen, en ik had zojuist een heel andere reis gemaakt; van een schip stappen naar een andere wereld. Destijds was Mumbai nog Bombay, een bruisende haven vol lawaai en energie. Ik staarde met grote ogen naar de magnifieke Gateway of India vlakbij het beroemde Taj Hotel, plaatsen waar ik alleen van had gehoord of die ik alleen op foto's had gezien.
Maar wat mij hoorbaar naar adem deed snakken, was groter dan de pracht van welke baksteen dan ook. De mensen. De mensen leken allemaal op mij. Het gevoel erbij te horen was overweldigend. Zo voelt het dus om erbij te horen! Ik had geen idee. Het is nog steeds moeilijk om het onder woorden te brengen, de intense emotie van die eerste stappen, het binnenkomen in mijn land van herkomst, het gevoel van thuiskomen. Ik voelde me niet langer anders. In plaats daarvan had ik het gevoel dat ik vrij en zonder angst kon lopen. Tot op de dag van vandaag maakt elk bezoek aan India dezelfde unieke en dramatische indruk op mij.