India's vrouwelijke vrijheidsstrijders: de vergeten 5

Matangini Hazra, ook wel bekend als Gandhi Buri, nam deel aan de Quit India and Non-Cooperation Movements. Zelfs nadat ze tijdens een processie drie keer was neergeschoten, bleef ze leiden met de Indiase vlag. Rapporten suggereren dat ze tijdens de processie "Vande Mataram" bleef roepen. In 1977 werd voor het eerst een standbeeld van een vrouw neergezet in Kolkata en dat was van Hazra.

Lakshmi Sahgal, een arts van beroep, werkte met gewonde krijgsgevangenen in Singapore toen ze hoorde dat Subash Chandra Bose vrouwen wilde oproepen voor het Indian National Army (INA). In 1943 hielp ze bij het opzetten van een vrouwenregiment en verdiende ze de titel van kapitein Lakshmi. Vanwege haar betrokkenheid bij INA werd ze in 1945 gearresteerd door koloniale troepen.

Vooral herinnerd voor het hijsen van de Indiase nationale vlag op de Gowalia Tank maidan in Mumbai tijdens de Quit India Movement in 1942, was Aruna Asaf Ali een activist, opvoeder en uitgever. Ze staat ook bekend als 'The Grand Old Lady' van de Onafhankelijkheidsbeweging. Nadat ze getrouwd was met congresleider Asaf Ali, nam ze deel aan de Salt Satyagraha en werd later gevangen gehouden in de gevangenis van Tihar. In 1958 werd ze de eerste burgemeester van Delhi.

In 1824, op 33-jarige leeftijd, leidde Kittur Chennamma een gewapend verzet tegen de Britse strijdkrachten. Het verzet eindigde met het opgeven van haar leven voor de natie in 1829.

Sucheta Kripalani voelde zich voor het eerst aangetrokken tot de vrijheidsstrijd van India toen ze haar vader en zijn vrienden hoorde praten over het bloedbad in Jallianwala Bagh. Dit bracht haar zus en haar ertoe om zich bij de onafhankelijkheidsbeweging aan te sluiten en Sucheta liep voorop in de Quit India-beweging. Ze trad later toe tot het Indian National Congress en werd de eerste vrouwelijke CM van een Indiase staat (UP).