- Naam: Minal Sukumar
- Universiteit: Universiteit van York
- Locatie: United Kingdom
- Cursus: PhD in vrouwenstudies en Engelse literatuur
Hoogtepunten
- Bij een PhD is het vinden van de juiste begeleider de belangrijkste factor.
- Hun aanmelding begint met een informeel proces waarbij contact wordt opgenomen met potentiële toezichthouders. Bij de formele aanvraag is de naam van de toezichthouder vereist.
- Raak niet ontmoedigd als u niet het gewenste antwoord krijgt, of als u helemaal geen antwoord krijgt.
- Zonder formeel leren in de klas kan een doctoraat een isolerend proces zijn. Maak tijd vrij om uit te gaan, andere interesses te hebben en om te socialiseren.
Toen Minal Sukumar over haar doctoraat begon na te denken, verwachtte ze terug te zijn in Ierland, aan de Universiteit van Galway, waar ze een masterdiploma had behaald. “Ik hou van academici en was altijd van plan om les te geven en te promoveren”, vertelt Minal Wereldwijd Indiaas. Ze is geboren en getogen in Bengaluru, voltooide haar eerste masteropleiding aan het St Joseph's College of Arts and Sciences en ging daarna naar de Universiteit van Galway voor een tweede master, waar ze in 2017 afstudeerde. Hoewel ze graag studeerde en graag wilde promoveren, wilde ze graag een paar jaar werkervaring opdoen om te voorkomen dat ze te veel in een academische bubbel terecht zou komen.
Minal Sukumar
Hoewel ze de kneepjes van het solliciteren bij universiteiten in het buitenland kende, is promoveren een heel ander proces. Het begint met het hebben van een solide idee voor een voorstel en het maken van een schets, gevolgd door het opzoeken van universiteiten. “Ik zou uren per dag besteden aan het opzoeken van universiteiten, omdat het niet alleen om cursussen en modules gaat, de belangrijkste factor hier is je begeleider. Komen ze overeen met wat u doet? Kunnen zij je vier jaar lang begeleiden?”
Zodra deze zijn beperkt, begint het eigenlijke proces met een informele aanvraag. Minal schreef naar ongeveer zes potentiële toezichthouders en naar de afdelingshoofden van evenveel universiteiten. Deze keer was ze op zoek naar een PhD op creatief, kritisch schrijven, waarbij ongeveer 60 procent van het werk kritisch en op onderzoek gebaseerd is, terwijl de rest creatief schrijven is – in haar geval een novelle.
Afwijzing in haar pas nemen
Minal had zich slechts bij zes universiteiten in Groot-Brittannië en Ierland aangemeld en kreeg van drie universiteiten meteen te horen dat ze niet over de supervisiecapaciteit beschikten om haar aan te nemen, terwijl er één niet reageerde.
“Dit is heel normaal, raak niet ontmoedigd”, adviseert Minal. “De persoon heeft het misschien gewoon druk en kijkt niet naar al zijn e-mails. In eerste instantie was ik een beetje ontmoedigd, maar ik besefte dat dit het beste werkte en geen weerspiegeling was van mijn voorstel.” Uiteindelijk kwam het neer op de Universiteit van Galway, haar plan A en ook op de Universiteit van York. Bij dat laatste had ze twee begeleiders, die allebei goed bij elkaar leken te passen. Ze hadden ook meteen gereageerd met de mededeling dat ze geïnteresseerd waren en dat Minal niet één maar twee begeleiders kon krijgen. “Dat was echt geweldig. Eén was de Centrum voor Vrouwenstudies en een in de Afdeling van het Engels en ik dacht dat ik het beste van twee werelden zou hebben”, zegt ze. Bovendien heeft de Universiteit van York een van de beste afdelingen op het gebied van gender- en vrouwenstudies, en dat was een geweldige kans.
Financiering van het programma
Met aanbiedingen van de universiteiten van Galway en York kwam de uiteindelijke beslissing neer op financiering. Bij Galway, was er de kunstbeurs en de universiteitsbeurs. York had twee opties, waarvan er één de White Rose Hogeschool voor de Kunsten en Geesteswetenschappen, een doctoraatsopleidingspartnerschap aan de universiteiten van Leeds, Sheffield en York, gefinancierd door de Arts and Humanities Research Council. De andere was zeer selectief Stichting Wolfson subsidie, waarvoor haar supervisors zeiden dat ze zich moest aanmelden, maar zonder haar hoop te wekken. Minal probeerde het vlak voor de deadline en was blij toen ze ontdekte dat ze het gehaald had.
“Het is zo’n eer om geaccepteerd te worden door de Wolfson Foundation – ze boden me volledige financiering aan met een zeer genereuze toelage”, zegt ze. Dus ging ze naar de Universiteit van York, wat haar toegang gaf tot twee afdelingen en tot een prestigieuze beurs. “Wolfson geeft ook elk jaar onderzoeksfinanciering”, vult Minal aan.
Allemaal in een dag werk
PhD-onderzoeker zijn is heel anders dan de drukte van een gewone student. Er zijn geen klaservaringen en weinig mogelijkheden om uitgebreid te netwerken of nieuwe vrienden te maken. Het nieuwe leven van Minal bestond uit urenlang onderzoekswerk, en het netwerken vindt vooral plaats met supervisors. “Het kan een eenzaam en isolerend proces zijn”, geeft ze toe, totdat je leert een evenwicht te vinden. “Er wordt veel gelezen en geschreven en het kan stressvol zijn. Het kostte me veel moeite en het duurde even voordat ik besefte dat ik het niet kon laten gebeuren, dat een goede balans tussen werk en privéleven noodzakelijk is.”
Andere promovendi, zo merkte ze op, kwamen naar de afdelingsbibliotheek voor onderzoek en gingen vervolgens aan de slag in een parttime baan om tijd te maken voor vrienden en gewoon om te ontspannen. Nu werkt Minal 's ochtends vier uur en gaat daarvoor naar de universiteitscampus.
Vrienden vinden
Het auditeren van een klas in het eerste semester had Minal de kans gegeven om nieuwe mensen te ontmoeten. “Ik ga ook naar de afdeling en heb contact met andere onderzoekers en masterstudenten”, zegt ze. Bovendien kent de universiteit meerdere verenigingen: de feministische samenleving, de schrijversvereniging. "Ik ga naar de bijeenkomsten wanneer ik kan, en zelfs als ik niet kan, zijn er sociale evenementen waar ze gewoon uit eten gaan", zegt ze.
Als promovendus woont ze in een studentenhuis buiten de campus, een privé-accommodatie, maar alleen voor universiteitsstudenten. De studentenraad organiseert ook evenementen waar studenten elkaar kunnen ontmoeten en socialiseren. "Jezelf op de markt brengen is moeilijk", geeft ze toe. “Maar als je eenmaal over die nervositeit heen bent, kun je het gemakkelijk doen. Ik ben niet echt extravert en het was moeilijk, maar het is geweldig om nieuwe vrienden te maken.”
Levend in Groot-Brittannië
Na het onstuimige klimaat van Ierland is Groot-Brittannië, hoewel koud, iets makkelijker te verdragen, zegt Minal. Ze zegt echter dat de economie momenteel niet geweldig is en dat de inflatie hoog is. “Studenten hebben hier moeite mee en ik ervaar het ook, dus houd daar rekening mee”, adviseert ze. De stad York zelf is echter een prachtige stad om in te wonen. “Het is zo vol geschiedenis dat het de enige stad in Groot-Brittannië is waarvan de gehele middeleeuwse Romeinse muur intact is. Als je wilt, kun je de hele lengte ervan lopen.” Het is ook de perfecte plek voor schrijvers en kunstenaars, met veel cultuur buiten de universiteit.
“Ik hou ook van Londen, Leeds en Manchester”, zegt ze. “Het zijn spannende steden en de mensen zijn vriendelijk.” Het is echter normaal dat je je als internationale student niet op je plek voelt, en er kunnen racistische ontmoetingen plaatsvinden, zowel onbedoeld als voor de hand liggend. “Ik heb nog nooit iets gevaarlijks of beangstigends meegemaakt, ook al was er soms sprake van onwetendheid.” Het helpt om zowel Indiase als internationale vrienden te maken, zegt ze, en met laatstgenoemde is het nuttig om dergelijke kwesties te bespreken. “Het is belangrijk om een veilige plek voor jezelf te creëren.” De universiteitscampus zelf is een zeer diverse plek en biedt studenten de mogelijkheid om contact te maken met mensen uit hun eigen land en ook van over de hele wereld.
In contact blijven met haar roots
De Universiteit van York heeft Indiase en Pakistaanse samenlevingen – “Ik ging naar evenementen van de Indiase samenleving en at samosa’s, wat zo opwindend voor mij is. Het is leuk om contact te maken met thuis”, zegt Minal. Elke paar weken trakteert ze zichzelf op een “echt geweldig Malayali-restaurant in de buurt. De man die het beheert is heel lief en ik krijg daar een beetje vertrouwde interactie. Ook smaken hun garnalencurry en Kerala parotta als thuis. Het is iets kleins dat een groot verschil maakt”, zegt ze.
Ze heeft ook een goede Indiase vriend en onderhoudt contact met oude klasgenoten uit Bengaluru die nu in Groot-Brittannië zijn. “Ik praat bijna elke dag met mijn ouders en houd ook contact met mijn uitgebreide familie. Ik kan ook goed koken, dus als ik heimwee heb, kook ik eten en voel ik me beter. Verzorgingspakketjes van thuis uit met lekkers zoals pakjes Maggi helpen ook, lacht Minal.
De winters kunnen echter deprimerend zijn en heimwee kan soms de overhand krijgen. "Ik ben een groot voorstander van geestelijke gezondheidszorg en er zijn in Groot-Brittannië veel hulpmiddelen voor je beschikbaar", zegt ze. Zelfs de universiteit heeft een systeem dat studenten in contact brengt met een therapeut. "Het is belangrijk om mensen te hebben om mee te praten, en die zijn er", zegt ze.
Toekomstplannen
Minal is er vrij zeker van dat ze in de academische wereld wil blijven, en dat ze graag les wil geven en wil werken in een mensenrechtenruimte. Of dat in India of Groot-Brittannië zal zijn weet ze echter nog niet en aangezien ze nog maar in het eerste jaar van haar PhD zit, heeft ze nog tijd om te beslissen.
